Adolesan dönemde Majör Depresif Bozukluk görülme sıklığı %14-20 arasında bildirilmektedir. Bu dönemde görülen depresyonun yeterli düzeyde tedavi edilmemesi, hastalığın sıklıkla nüks etmesi, sosyal/ekonomik işlevsellik alanlarında ciddi kayıplar, ek hastalıkların ortaya çıkması, madde kullanımına yatkınlık, ergen gebelikleri ve artmış intihar riski gibi ciddi sorunları beraberinde getiren global bir halk sağlığı sorunudur.
Günümüzde adolesan depresyonunu tedavide ilk sıralarda psikoterapi ve selektif serotonin geri alım inhibitörleri yer almaktadır. Bununla birlikte psikoterapi, farmakoterapi veya kombinasyon tedavisi gibi mevcut tedavi yaklaşımları ergenlerde sıklıkla optimal olmayan sonuçlara ve belirsiz güvenlik profillerine sahiptir.
Transkraniyal manyetik stimülasyon (TMS), bilişsel davranışçı terapi ve SSRI’lar gibi standart tedavi yöntemlerine yanıt vermeyen depresyonlu ergenler için giderek artan bir şekilde araştırma amaçlı bir tedavi olarak kabul edilmektedir.
TMS ile tedavi, kortikal nöronların manyetik darbelerle uyarılmasını ve kortikal nöronların uyarılmasını içerir. Aşağıdaki tabloda adolesan yaş grubunda uygulanan TMS protokolleri ve depresif yakınmalara olan yanıt oranları özetlenmiştir. Buna göre; standart tedavilere yetersiz yanıt veren ergenlerde depresyonun tedavisinde TMS’nin umut verici ve yetişkinlerdekine benzer biçimde güvenilir olduğu düşünülmektedir.
Sonuç olarak, transkranyal manyetik stimülasyon gibi beyin uyarım yöntemleri, depresyonlu ergenler için kalıcı, beyin temelli müdahaleler sağlama potansiyeline sahiptir.
Mevcut veriler, transkraniyal manyetik stimülasyonla tedavinin, depresyonda görülen biyolojik dengesizlikleri ve ilgili beyin bölgelerindeki patofizyolojik (kortikal GABAerjik ve glutamaterjik sinir devrelerindeki) değişimleri geri döndürebileceğini düşündürmektedir. Ergenlerde transkraniyal manyetik stimülasyon ile ilgili mevcut çalışmalar henüz yenidir ve daha büyük, geniş çaplı ve uzun dönemli çalışmalara ihtiyaç vardır.
Table 1
Summary of Therapeutic TMS Studies for Adolescent Depression
| References | N | Mean Age (yrs) | Frequency | Intensity | Location | Clinical Outcome |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Walter et al. 2001 | 4 | 16 | 1–10 Hz (variable) | 90–110% | LDLPFC | 2 responders (one non-responder had bipolar depression) |
| Loo et al. 2006 | 2 | 16 | 10 Hz | 110% | LDLPFC | 2 responders |
| Bloch et al. 2008 | 9 | 17 | 10 Hz | 80% | LDLPFC | 3 responders 1 partial responder |
| Wall et al. 2011 | 8 | 16 | 10 Hz | 120% | LDLPFC | 6 responders |
| Mayer et al. 2012 (3 year follow-up from Bloch et al. 2008 study) | 8 | 17 | 10 Hz | 80% | LDLPFC | Improvement in depressive symptoms was durable at follow-up |
| Le et al. 2013 | 25 | 11 | 1 Hz | 110% | SMA | Group level improvement in depressive symptoms |
| Yang et al. 2014 | 6 | 18 | 10 Hz | 120% | LDLPFC | 4 responders |
| Wall et al. 2016 | 10 | 15 | 10 Hz | 120% | LDLPFC | 6 responders |
| Farzan et al. 2017 | 16 | 21 | iTBS and cTBS | 80% | LDLPFC (iTBS) RDLPFC (cTBS) |
4 responders 9 partial responders |
| MacMaster et al. 2018 | 32 | 17 | 10 Hz | 120% | LDLPFC | 18 responders |
cTBS: continuous theta burst, Hz: hertz, iTBS: intermittent theta burst, LDLPFC: Left Dorsolateral Prefrontal Cortex, RDLPFC: Right Dorsolateral Prefrontal Cortex, SMA: Supplementary Motor Area
